Listy do Boga

Meg

Wiesz co Dila, opisałaś dokładnie to o czym sama myślałam kiedyś. Perfekcyjne Very Happy

Zawsze mnie interesowało, jak to było kiedy Syriusz trafił do Azkabanu, Potterowie zginęli, a Peter przystał do śmierciożerców. To zagmatwana historia, ale szalenie ciekawa.

Cmentary

Tiia... Dila może nabazdrała byś jeszcze jakiś kawałek tego opowiadania?

Dila

Meg, a kto powiedział, że Potterowie nie żyją, a Peter przystał do śmiercożerców w moim opowiadaniu?? Very Happy

"Listy do Boga" są czymś zupełnie innym, trochę powiązanym z Lilyann-e Very Happy

Dalsza część zaczeła się pisać. Nie wiem, narazie nie mam serca do tego. Mam za dobry humor Very Happy

. Może dokończe jak zacznie się rok szkolny. Teraz i tak bym nie zdążyła, bo jestem w Polsce jeszcze tylko następny tydzień. A potem gód baj!!

Stawiam na norweski albo szwedzki, Meg:D

Meg

a nie, nie to nie szwedzki ani norweski. Zgadójta dalej

A ja byłam przekonana, że to już po śmierci Potterów itd. A to ci.

Aś

no. bądź ostrożna Very Happy

Dila

No tak. Aś cos o tym wie...

Meg

Dobra, dobra będe

Ale Diluś wytłumacz biednej skołowanej Meg w jakim to wszystko przedziale czasowym się obraca. Bo ja już nic nie wiem

Dila

mniej więcej 2,5 roku po skończeniu Hogwartu. Black juz dobry rok siedzi w Azkabanie. ale... ale... nie wszystko jest tak jak w książce Very Happy

całkiem inaczej. jak zwykle z resztą.

Meg

Syriusz to ma kurcze taką fajną historię ale rowling przesadziła trochę z tym azkabanem, żeby aż 12 lat! Toż to trochę za dużo jak na mój gust. 7 było by idealnie.

Cmentary

Ja... Harry ma 5 lat gdy zostaje jego rodzinka zamordowana

Meg

No i było by fajnie Very Happy

Cmentary

Ja... Harruś wiedział by że jest czar, i by wiedział co to być Gryffindor...

Agnes

A ja się zastanawiam, czemy wcześniej nie pojawiłam się w tym temacie.
Może mam większy talent do szybkiego czytania gniocików niż takich wartościowych opowiadań.
Bo prawda jest taka, że bardzo mi się podoba. Jeszcze nigdy nie patrzyłam na Dorcas w ten sposób. Zawsze była tą od Syriusza lub znienawidzoną bohaterką gniotów. Bo tak jest w większości opowiadań. W głębi oczywiście pozostawała poprostu działaczką Zakonu, ale te wszystkie ficki robią swoje 8D
Szkoda, że nie dowiemy się co było dalej. Czy dotrwała do czasu ucieczki Syriusza z więzienia ? kto ją wydał ? możemy się tylko domyślać Very Happy

Pisz więcej Dil Cool

Dila

Agnes... ciag dalszy nastąpił... trochę nieżej Very Happy

i całkiem inaczej niż wszystkim się wydaje, bo nie jk w książce:D

Dila

Wybaczcie za wszelkie błędy.

- Meadowse!! – krzyknął ktoś głośno.
Głos rozniósł się echem po całym korytarzu nieprzyjemnie wbijając się w uszy.
- Meadowse!!! Wstawaj!!
Usłyszała zgrzyt rozsuwanych krat i zbliżające się do niej kroki. Ktoś kopnął ją mocno w żebra, że krzyknęła z bólu zwijając się w kłębek.
- Podnoś się, szmato! Wychodzisz!!
Jak oparzona usiadła i spojrzała w górą. Nad nią stał jakiś chudy mężczyzna ubrany w czarną szatę czarodzieja. W jednej ręce trzymał różdżkę, drugą gniótł kawałek jakiegoś pergaminu. Patrzył na nią w mieszaniną pogardy, wstrętu i wyższości.
- No wstawaj, do kurwy nędzy!! – warknął i jeszcze raz kopnął w żebra.
Krzyknęła z bólu, a do oczu zaczęły napływać łzy. Odetchnęła spazmatycznie i opierając się o ścianę, próbowała wstać. Natychmiast jednak upadła. Nie miała siły. Nie miała nic. Nawet nikłej nadziei. To był koniec. Jedzenie, pozbawione wszelkich walorów kalorycznych utrzymywało jedynie przy życiu. Niezidentyfikowana papka pozwalała przeżyć kolejny dzień bez skurczów i bólu brzucha, brązowa i w normalnych warunkach nie nadająca się w ogóle do przełknięcia. Gorsi jednak od jedzenia, byli dementorzy i przerażające poczucie winy. Wyrzuty sumienia. Nieodparta chęć popełnienia samobójstwa.
Znów poczuła ostry ból w okolicy brzucha. Kolejne kopnięcie.
- Kurwa mać!! Nie mam całego dnia!! Wstawaj, do chuja pana, bo będzie z tobą źle!!
Odetchnęła głęboko.
- Zostaw ją, kurwiszonie jeden!! – krzyknął mężczyzna z celi naprzeciwko - Czego mordę drzesz!!
Jednym machnięciem różdżki znalazł się bezpośrednio przy prętach swojej celi. Twarz wykrzywił szyderczy uśmiech. Długie włosy opadały do ramion, a chuda klatka piersiowa unosiła się w rytm oddechu.
- Taki cwaniak jesteś!? – Dorcas na te słowa poniosła szybko głowę.
Chciała wykorzystać sytuację i wstać, żeby ten... ten... nie umiała określić takiego człowieka. Powiedział, że wychodzi. Tylko co to miało znaczyć?
- Crucio! - usłyszała.
Mężczyzna krzyknął głośno z bólu. Upadł ciężko na podłogę swojej celi i krzyknął jeszcze raz, głośniej. Więźniowie z pobliskich cel zaczęli „kibicować” wyciągając ręce zza prętów lub krzycząc. Nagle zauważyła zaklęcie mknące prosto na czarodzieje, który ją kopał. Ten krzyknął i upadł na ziemię. W polu widzenia ukazała się postać z długimi blond włosami, w fioletowej szacie Rady Wizengamotu.
- Wstawaj śmieciu – mruknęła z odrazą w stronę leżącego mężczyzny – Zostajesz aresztowany – kobieta odwróciła się do kogoś stojącego za nią – Weźcie go stąd.
Nie czekając na reakcję kogokolwiek weszła do jej celi.
- Witaj Dorcas.
Serce nagle zaczęło bić mocniej, jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Ciarki przeszły po plecach. Oczy rozszerzyły się w wyrazie niemego zdumienia.
- Na brodę Merlina... – wyszeptała Dorcas przyciskając dłoń do ust – Gaiman. To naprawdę ty.

W ręce wciśnięto jej czarne jeansy i powyciąganą koszulę. Zaprowadzono do łazienki i zamknięto za nią drzwi. Pomieszczenie było duże, wyłożone ciemnym drewnem. Po środku stała na podwyższeniu biała wanna na żelaznych nóżkach. Po prawej znajdowało się okno. Stanęła chwilę przy nim wpatrując się w słaby blask latarni stojącej przed domem. Nie myślała o niczym. To było zbyt nierealne. Nie chciała nawet myśleć. Szybko rozebrała się i weszła do wanny do któreś ktoś już wcześniej nalał gorącej wody. Kiedy ostatnio czuła na swoim ciele czysta wodę? Kiedy ostatnio się kąpała? Kiedy widziała zapaloną żarówkę? Słyszała szum wody? Czuła zapach mydła? Nie pamiętała...
Tak drobne sprawy. Nigdy niezauważane. Są zbyt oczywiste, by zwracać na nie uwagę.
Cały czas nasłuchiwała. Nie potrafiła tego nie robić. Bała się. Gdzieś tam, w umyśle, pozostał ten strach, że w każdej chwili mogli ją zabić. Doskonale pamiętała to wyczekiwanie w ciasnych klitkach nazywanych mieszkaniem. Żeby nikt się nie dowiedział. Zaklęcia nie dawały dużo. Zawsze mógł znaleźć się ktoś, kto potrafiłby je sforsować. Brak kontaktu ze światem. Nawet nie mogła napisać głupiego listu. Tylko czekać. Gdyby ktoś się dowiedział... Voldemort zabiłby ją. Była zbyt ważna. Ciekawe czy pofatygowałby się osobiście. Raczej tak. Oklumencję znała na tyle dobrze, żeby go oszukać. Dlatego Dumbledore ją wybrał. Na myśl o byłym nauczycielu zacisnęła mocno pięści. Wściekłość. Tylko to czuła na myśl o tym człowieku. Przez niego gniła w tym zawszonym więzieniu. Nawet nie wiedziała jak długo...
Podskoczyła jak oparzona, gdy usłyszała głośne pukanie do drzwi. Te uchyliły się po chwili. Do łazienki weszła Lena. Podeszła powoli do okna i oprała się plecami o parapet. Założyła kosmyk włosów za ucho. Westchnęła. Zmieniła się. Niby była tak samo wysoka, z nogami do szyi i długimi blond włosami. Wydawała się jednak chudsza, a oczy straciły ten młodzieńczy blask, który pamiętała ze szkoły. Były ciemniejsze i bez uczucia.
Milczała. Nie wiedziała co powiedzieć.
- Dlaczego to zrobiłaś?
W pierwszej chwili nie zrozumiała. Spojrzała na dawną przyjaciółkę ze zdziwieniem. Po chwili zauważyła spojrzenie skierowane na jej lewe ramię. Mroczny Znak.
- Nie zrozumiesz.
Cisza.
- Dorcas... jeśli nie chcesz wrócić do Azkabanu... – powiedziała Lena cicho oddychając głęboko – Zrozum. Jeśli mam udowodnić twoją niewinność muszę wiedzieć.
- Co ty bredzisz?!
- Uspokój się... – blondynka podeszła do wanny – Proszę... Muszę wiedzieć...
- Nie mów mi co mam robić!! – krzyknęła Dorcas.
Usłyszała trzask zamykanych drzwi.
Cisza.
Oparła się z powrotem o brzeg wanny. Co się dzieje? O czym ona mówiła? Udowodnienie niewinności!? Czy ona wyciągnęła ją z więzienia tylko po to?
Ale... dlaczego?

W ciemności świeciły dwa punkty. Otwarte oczy lustrowały po raz tysięczny tą samą ścianę. Ręce pocierały szorstki podbródek. Czy to naprawdę się dzieje? Słyszał przecież wyraźnie nazwisko. Gaiman. Prawie się nie zmieniła. Wizengamot. A jednak jej się udało. Jako jedynej. Nie miał pojęcia co się stało z resztą. Nawet nie wiedział, czy James, Lily i Harry przeżyli...